Wiem, że to my zawiniliśmy

Patrzyliśmy się na siebie już od dobrych kilku sekund. Z niezręcznej sytuacji wyratował nas płacz córki. Zerwałam się z łóżka i poszłam do Igusi. Mała nadal płakała, do momentu kiedy obok mnie stanął stanął Zbyszek. 
-Cześć Księżniczko - uśmiechnął się do niej. Stałam odwrócona do niego plecami, ale czułam na sobie jego wzrok. 
-Do domu - małej strasznie nudziło się w szpitalu. Oczywiście zawsze starałam się jakoś zająć ją czymś. Albo czytaniem bajek, albo zabawą lalkami, czasami nawet samochodami, włączałam jej filmy na laptopie albo w telewizji. Jednak Iga tęskniła już za domem. Jeszcze nigdy nie przebywała poza nim tak długo.
-Niedługo wrócimy do domu - powiedział Zibi.



Kilka minut po godzinie ósmej przyszedł czas na poranny obchód lekarski. Lekarz poprosił, żebyśmy wyszli na korytarz, co dla mnie było absurdalne. Miałam zamiar zostać w sali, gdyby nie ZB9, który pociągnął mnie za rękę. Usiadłam na krześle, a Bartman zajął miejsce obok mnie. Znowu się do siebie nie odzywaliśmy. Nagle z sali dało się słyszeć dziwne pikanie aparatury. Zerwałam się na równe nogi.
-Proszę nie wchodzić - powiedziała pielęgniarka wchodząca do sali.
Stałam, jak słup soli i obserwowałam poczynania lekarzy przez szybę. Serce Igi znowu przestało pracować. Tym razem nikt nie zasłonił żaluzji i patrzyłam, jak doktor robi masaż serca. Poczułam na swoich ramionach ręce Zbyszka. Nigdy w życiu nie życzyłabym żadnej matce, żeby przechodziła przez to, co ja. To straszne, gdy się patrzy, jak twoja kruszynka walczy o życie, a ty nie możesz nic zrobić. Rozpłakałam się i schowałam twarz w koszulce Zibiego. Siatkarz nic nie powiedział tylko mocno mnie przytulił. Zamknęłam oczy. Nie chciałam tego widzieć. Po chwili z sali wyszedł lekarz.
-Przykro mi... - nogi zrobiły mi się, jak z waty, zakręciło mi się w głowie. Nie wiem, co było dalej. 



-Doruś, już lepiej? - usłyszałam głos ZB9. Otworzyłam oczy. Leżałam na kozetce w jakiejś sali. 
-Strasznie boli mnie głowa. Co się właściwie stało?
-Zemdlałaś - w tym momencie przypomniały mi się słowa lekarza. Szybko usiadłam i od razu tego pożałowałam, bo zakręciło mi się w głowie.
-Ale...Iga...co - wymamrotałam drżącym głosem. 
-Będzie dobrze. Musimy w to wierzyć - co on pierdoli?!
-Będzie dobrze? Przecież ona...umarła. Już nic nigdy nie będzie w porządku! - no i czemu on się tak na mnie patrzy? UFO zobaczył czy co?
-Co Ty gadasz? Igusia żyje - wziął moją twarz w swoje dłonie. Nie myśląc długo po raz kolejny przytuliłam się do niego. - Lekarz chce z nami porozmawiać. Wolałem poczekać na Ciebie. Wstaniesz?
-Jakoś dam radę - nie było łatwo, bo ciągle kręciło mi się w głowie. Gdy zeszłam z łóżka o mały włos nie zaliczyłam gleby. Na szczęście Bartman stał obok i pomógł mi utrzymać się w pionie.



-Pan sobie jaja robi? Nie mówi Pan tego poważnie! - Zbyszek wydzierał się na doktora, a ja siedziałam i oczy mało mi nie wyszły z orbit. 
Jakim cudem można było pomylić wyniki badań Igi i jakiejś innej pacjentki? Pielęgniarka w pierwszy dzień pobytu dała małej lekarstwo w postaci zastrzyku na ten napad. I okazuje się, że ona wcale nie ma wady serca? I na dodatek w zastrzyku znajdowała się niedozwolona dawka leku przez co Igusia była operowana. Dlaczego lekarze od razu nie przyznali się do błędu?
-Jest mi przykro, naprawdę. Nie wiem, jak to się mogło stać. 
-Jak można pomylić wyniki badań? Przez Pana moja córka mogła zginąć!
-Przepraszam. Wiem, że to my, jako szpital zawiniliśmy.
-Ja tego tak nie zostawię! Niech Pan będzie pewny, że złożę sprawę do sądu, a Pan dostanie zwolnienie dyscyplinarne!
Zibi wyszedł wściekły z gabinetu. 
-Pani Doroto, nie zdążyłem powiedzieć, bo Pan Bartman mi przerwał. Niestety, ale substancja w lekarstwie spowodowała uraz. Iga będzie musiała mieć przeszczep serca - przestraszyłam się i to cholernie. - Przepraszam, ale muszę teraz iść.
Lekarz jakby nigdy nic wyszedł z gabinetu. Wybiegłam za doktorem, ale zobaczyłam postać Zibiego. Pobiegłam za nim.
-Zbyszek, poczekaj! - siatkarz nie zwalniał. Dogoniłam go dopiero na parkingu. - Gdzie jedziesz?
-Jeszcze nie wiem. Co mi kurwa po jego zasranych przeprosinach? I nawet nie próbuj mnie powstrzymywać przed złożeniem na niego doniesienia! - brunet wsiadł do samochodu i odpalił silnik.
-I co? Zostawisz mnie z tym samą? Iga teraz Cię potrzebuje. Ja też... - ostatnie zdanie powiedziałam cicho i spuściłam głowę. 

_____________

Obiecałam, że dodam w tym tygodniu, więc jest :D

Nie tak ten rozdział miał wyglądać, ale myślę, że nie jest aż taki zły.

W następnym tygodniu postaram się nadrobić zaległości na Waszych blogach.

Z pozdrowieniami atomowkawilk ;)

PS. Przepraszam! Przepraszam! Przepraszam! Musiałam edytować post, bo dzięki natt000 zorientowałam się, że pominęłam pewną część rozdziału. Na swoje usprawiedliwienie mam fakt, że pisałam ten rozdział w późnych godzinach wieczornych, można nawet uznać, że nocnych :D